Geadopteerde, vondeling of cold case?
De impact van een verborgen identiteit
Geadopteerd, vondeling of cold case? De impact van een verborgen identiteit.
1 september is mijn verjaardag...volgens mijn paspoort dan.... Want in werkelijkheid zijn mijn geboortedatum en dus ook mijn leeftijd geschat op de dag dat ik gevonden werd. Ik weet dus niet wanneer ik geboren ben en ook niet hoe ik oud ik werkelijk ben.
Vanaf het moment, in 2015, dat ik deze informatie heb weten te bemachtigen, voelt deze dag niet meer als mijn verjaardag. En ben Ik door een jarenlang proces van verlies en rouw gegaan. Voortdurend, zonder succes en zonder ondersteuning van de betrokken partijen, op zoek naar meer afstamminsgegevens. Het het niet weten was zo confronterend en pijnlijk dat ik op den duur mijn verjaardag niet meer kon vieren. Uiteindelijk heb ik de bewustwording kunnen creëren dat mijn leven wel de moeite waard is om te vieren en heb ik zelf een dag gekozen waarop ik mijn leven vier. Want mijn leven mag gevierd worden! Daarnaast heb ik mijn Indiase naam weer in ere hersteld. De weg terug naar mezelf was vaak eenzaam, lang en donker. Maar het trof niet alleen mij, het trof ook mijn gezin en mijn dierbaren. Ook voor hun was dit een intens proces, waarin zij zich vaak machteloos voelden. Terugkijkend voel ik me enorm door hen gesteund.
Als geadopteerde en helemaal als vondeling, is het (in India) bijna onmogelijk om je afstammingsverhaal of je afstammingsgegevens te achterhalen. Dit maakt dat juridisch identiteitsherstel voor mij nog steeds niet mogelijk is.
Mede hierdoor word ik dagelijks geconfronteerd met mijn gecreëerde identiteit en het feit dat ik mijn oorspronkelijke identiteit niet ken. Ik moet mij dagelijks identificeren met een naam en geboortedatum die elk spoor van mijn oorspronkelijke identiteit overschrijven. De impact van het ontbreken van mijn afstammingsverhaal en mijn afstammingsgegevens wordt sinds ik ouder wordt steeds duidelijker voelbaar. De bewustwording dat ik en mijn ouders niet het eeuwige leven hebben, transformeert mijn verlangen naar een Noodzaak. Ik voel me soms een "cold case", een onopgeloste zaak of een afgeschreven zaak.
De kans dat ik ooit mijn identiteit (en mijn familie) terug zal vinden wordt steeds kleiner en de angst dat ik overlijd zonder ooit te ontdekken wie ik was toen ik geboren werd wordt steeds realistischer.
In de kindergevangenis hebben ze mij verteld dat er hoogstwaarschijnlijk niet is gezocht naar mijn familie. Stel je eens voor dat je een kind vindt en
niet gaat zoeken naar zijn of haar familie of afstammingsgegevens? Je geeft dit kind een fictieve identiteit en maakt haar zo snel mogelijk beschikbaar voor adoptie. Vervolgens verplaats je dit meisje, doormiddel van adoptie, binnen 1.5 jaar naar het buitenland. Niet rekening houdend dat dit meisje gezocht of gemist wordt. En dat dit meisje en haar ouders (en familieleden) veroordeeld worden tot een levenslange zoektocht zijn naar elkaar.
Bijzonder als je ziet hoe de Nederlandse bevolking meeleeft bij een vermissingszaak, maar als het gaat om een geadopteerde wordt de link naar vermiste personen maar zeer zelden gemaakt. En is de mate van meeleven ook van een heel ander niveau.
Jaarlijks worden in India 80.000 kinderen vermist én met de kennis van nu weten we dat heel veel geadopteerde kinderen geen weeskinderen zijn geweest. Daarnaast is er ontwikkeling gaande dat steeds meer geadopteerden gaan zoeken en (in sommige landen) er steeds meer geadopteerden hun identiteit en familie terug vinden.
Toch moeten deze geadopteerden opnieuw een zoektocht en een strijd leveren om hun identiteit te herstellen. Ze moeten veel verklaringen en langdurige procedures doorstaan en ook grote sommen geld betalen om hun eigen, vaak verborgen enof gestolen identiteit te herstellen. Dit maakt dat sommige geadopteerden het niet kunnen opbrengen om verder te graven of het juridisch identiteitsherstel door te zetten.
Ik schrijf hierover omdat ik tijdens mijn werk heb mogen ervaren dat mijn gevoel hierin niet zichzelf staat, maar dat heel veel geadopteerden worstelen met het ontbreken van afstammingsgegevens en de lange weg naar identiteitsherstel. Het is lastig om woorden te geven aan onrecht waar vaak geen begrip (of kennis) over bestaat. Dit begint al met de moeite die het kost om de impact afstand en adoptie bespreekbaar te maken en alle zijdes van adoptie zichtbaar te maken. Veel geadopteerden denken hierdoor dat zij hierin alleen staan, dit zorgt vaak voor isolatie en heeft een grote impact op hun identiteitsontwikkeling en hun mentale en lichamelijke gezondheid en hun mogelijkheden om volledig aan de maatschappij deel te nemen
Ik hoop dat duidelijk wordt dat wij niet gered zijn en geen ondankbare wezens zijn. Veel geadopteerden ervaren dat ze elke dag nog aan het overleven zijn en niet kunnen geniet van het gegeven leven. De zoektocht naar onszelf en het herstellen van onze identiteit draagt bij aan herstel en geeft ons de ruimte om te rouwen over de identiteit en alles wat we zijn verloren. En door dat te mogen vasthouden komt er ruimte om ook weer wat los te laten en opnieuw de verbinding met ons zelf aan te gaan..
Ik hoop dat deze blog bijdraagt aan het creëren van ruimte voor geadopteerden om het verhaal en hun zoektocht naar eigen identiteit bespreekbaar te maken. Daarnaast wens ik dat het bijdraagt aan een versneld en gratis identiteitsherstel zoals dat bij nazaten van tot slaaf gemaakte nu ook het geval is. Want ieder mens heeft recht op (een eigen) identiteit.
Bedankt voor het lezen!
Bina
Afbeelding: Pintrest
