Verlaten, verlies of los (durven) laten?

Bina de Boer • 10 oktober 2022

Verlatenheid, verlies of los (durven) laten?

Verlatenheid, verlaten of los (durven) laten?

 

Vandaag, maandag (10 oktober) is het 32 jaar geleden dat ik voor de tweede keer in mijn leven mijn vader verloor.

 

Ik was 14 jaar toen mijn adoptievader uit onze levens werd gerukt, als gevolg van een medische misser tijdens een herniaoperatie. De precieze reden van zijn overlijden zullen we nooit weten want dat is in de doofpot verdwenen. Hij overleed zonder afscheid te kunnen nemen op 46-jarige leeftijd.

 

Nu mijn paspoort mij verteld dat ik ook 46 jaar oud ben en ik moeder ben van twee prachtige zonen, besef me pas echt dat zijn overlijden het trauma van verlatenheid in mij ontwaakte. En dat als kind je ouder(s) verliezen, een levenslange impact heeft.

 

Ik weet nog als de dag van gisteren hoe ik op 11 oktober, de dag na zijn overlijden, het gordijn opende en niet kon bevatten dat het leven gewoon was doorgegaan terwijl mijn leven totaal was ingestort en stilstond. Destijds dacht ik dat dit kwam door de diepe verbintenis die ik met mijn adoptievader had. Ik was zijn dochter en hij was en is voor mij de enige vader die ik ken.

 

Maar verlatenheid is al zolang als ik leef met mij meegereisd en is achter af gezien altijd een stille constante aanwezige in mijn leven geweest. Het lot dat ik al sinds mijn jonge leven bij mij draag toen ik eerst als baby of als dreumes en later als tiener mijn ouders verloor. Aan de dood of aan het leven maar het verlies is altijd met schaamte, schuld, ontkenning en verhulling samengegaan. Dit lot waardoor ik ook mezelf verloor en jarenlang niet in verbinding met mezelf ben geweest.

 

In de afgelopen 32 jaren heb ik geleerd om mijn emoties te reguleren, mijn traumaresponse te herkennen en te erkennen dat ik veel verlies en verdriet heb gekend. Ik heb mogen ervaren hoe het is om me weer te verbinden met mezelf. En dat ik als volwassene wel afscheid kan en mag nemen en dus niet bang hoef te zijn. Dat afscheid een mooi ritueel mag zijn, die betekenis geeft aan diegene of datgene wat ik verlies of los mag laten.

 

Dit maakt dat ik afscheid, dood of scheiding niet meer automatisch verbindt aan verlaten zijn of worden. Of aan de doodsangst die als kind in mijn lichaam opgeslagen heb en nog altijd in mijn lichaam aanwezig is.

 

Ik heb mogen ervaren dat ik met een gerust hart afscheid kan nemen, iets of iemand los kan laten. Want diegene of datgene verlaat ik niet...maar laat ik los omdat ons gezamenlijk pad simpelweg niet verder loopt.

 

 Ik kan dus gaan en de ander of dat andere loslaten, zonder dat ik mezelf of de ander achter laat in verlatenheid. 


In liefdevolle gedachtenis

Nico Brinksma

Voor altijd in mijn hart

Echo van mijn geboorte

door Bina de Boer • 2 juni 2025
De echo van mijn geboorte Sinds tien jaar weet ik dat mijn verjaardag een geschatte datum is. Op de dag dat ik werd gevonden, werd mijn leeftijd op anderhalf jaar geschat. Of het geboortejaar dat in mijn paspoort staat daadwerkelijk het jaar is waarin ik ben geboren, blijft voor mij waarschijnlijk een levenslange vraag. De onzekerheid rondom mijn verjaardag en de wetenschap dat ik op 2 juni 1979 om 11.30 uur op Schiphol ben geland, hebben ertoe geleid dat ik mijn verjaardag jarenlang niet meer heb gevierd. Tegenwoordig vier ik mijn leven op 2 juni, in plaats van op 1 september zoals in mijn paspoort staat. 2 juni 1979 is de eerste dag waarvan ik zeker weet dat ik deze heb geleefd. Mijn leven dat gevierd mag worden, net zoals het verlies in mijn leven erkend mag worden. Uit de mist komen betekent dat je dichter bij jezelf komt. Maar daarvoor moet je eerst dwars door de pijn, angst, het verlies, verdriet en de rouw heen. Door afstand en adoptie ben ik juridisch een nieuw persoon geworden, iemand waarvan ik ben gaan geloven dat ik het was. De schaduwzijde daarvan is dat ik alles bent kwijtraakt wat had, wie ik was, en wie ik ooit ben geweest toen ik geboren werd. Als je uit de mist komt, of onderweg bent daarnaartoe, besef je dat adoptie niet alleen een nieuw begin is, maar ook het overschrijven van een bestaand leven. Jou leven. . Het is een proces van assimilatie, van de existentiële vragen of jij er mag zij. En ook van het durven erkennen van dat gene en de mensen die op dat gedwongen pad bent verloren. De weg terug naar jezelf is lang, pijnlijk, vaak eenzaam en soms mensonterend. En toch loop ik hem, stap voor stap. Met veerkracht en het bewustzijn dat ik door te overleven onbewust voor, dit, leven heb gekozen. Want juist op dit pad ben ik liefde en veerkracht in mezelf, in mijn moeder, mijn dierbaren en in anderen gaan ontdekken. Het is een levenslange reis, misschien zelfs een transgenerationeel proces. Maar het is wel míjn weg, terug naar mezelf, de nalatenschap voor mijn kinderen en kleinkinderen.En een fluistering, een echo terug naar mijn land, mijn geschiedenis, mijn moeder en mijn vader, naar wie ik was toen ik geboren werd. Echo van mijn geboorte Ik vier vandaag niet een datum. Ik vier mijn bestaan. Mijn pijn én mijn levenskracht. Mijn verlies én mijn liefde. Mijn stilte én mijn stem. Ik vier vandaag wie ik ben. 🙏🏾🪷 Bina

Vrouwencirkel voor Geadopteerden

door Bina de Boer • 10 februari 2025
✨ Vrouwencirkel voor Geadopteerden – Vier je Kracht op Internationale Vrouwendag ✨
Meer posts